Kiedy reżyser Hugo Martin ujawnił, że zasadą przewodnią Doom: The Dark Ages była „Stand and Fight” podczas dewelopera Xbox Direct na początku tego roku, natychmiast zwróciła moją uwagę. Ta koncepcja wyraźnie kontrastuje z poprzednim tytułem ID Software, Doom Eternal, który kwitł w szybkiej walce mobilnej. Jednak w wiecznym był jeden wrog, który zażądał graczy „wstania i walki”: Huncwot. Ten wróg wywołał znaczącą kontrowersje wśród graczy - proszonych przez wielu, ale uwielbianych przeze mnie. W momencie, gdy odkryłem, że Doom: Walka Dark Eges oparła się na reakcji na jasnozielone światła, podobne do kluczowej taktyki pokonania Maraudera, wiedziałem, że jestem uzależniony.
Zapewniamy, że ciemne wieki nie zamykają cię w frustrujący pojedynek z wrogiem tak trudnym jak Eternal's Marauder. Jest Hunter Agaddon, osłonięty i uzbrojony w śmiertelne ataki kombinacji, ale esencja trudnych spotkań Eternala przenika całą grę. Zasady Huncwotów zostały ponownie wyobrażone i zintegrowane z podstawową mechaniką bojową w ciemnych wiekach, co skutkuje bitwami, które ucieleśniają strategiczną głębokość marudera bez jego frustracji.
Marauder wyróżnia się jako niekonwencjonalny przeciwnik. W Doom Eternal walka zwykle obejmuje nawigację po arenach, przecinanie mniejszych wrogów i żonglowanie między większymi zagrożeniami. Eternal był często opisywany jako gra zarządzania, nie tylko pod względem zasobów, ale także w zakresie zarządzania przestrzenią, prędkością i bronią do kontrolowania pola bitwy. Huncwot rozbija tę dynamiczną, wymagającą niepodzielnej uwagi, często w konfrontacjach jeden na jednego. Kiedy pojawia się w większych bitwach, najlepszą strategią jest unikanie swoich ataków, wyczyszczenie obszaru słabszych wrogów, a następnie zaangażowanie bezpośrednio.
Huncwot Doom Eternal jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych wrogów w historii FPS. |. Kredyt obrazu: oprogramowanie ID / Bethesda
Angażowanie Huncwot nie chodzi o stanie w miejscu - chodzi o kontrolowanie pola bitwy poprzez strategiczne pozycjonowanie. Zbyt bliskie ryzyko niszczycielskie podmuch strzelby, jednocześnie pozostanie zbyt daleko, zaprasza na falę pocisków, choć łatwiejszy do uniknięcia, utrzymuje niezgodne z zasięgiem wrażliwego huśtawki topora. Kluczowym momentem jest to, że oczy Maraudera migają jasnozielone podczas zwichnięcia siekiery; To krótkie okno to Twoja szansa na uderzenie. Jego tarcza energii pochłania wszystkie pozostałe ataki, więc musisz doskonale ustawić się, aby wykorzystać ten otwór.
Podobnie w Doom: ciemne wieki jasnozielone błyski sygnalizują krytyczne momenty. Skinienie na oryginalne zagładę, wrogowie uwolnią salwy pocisków, ze specjalnymi zielonymi pociskami, które Slayer Doom może sparować za pomocą nowej tarczy, odsyłając je z powrotem do źródła. Początkowo jest to ruch obrony, ale po odblokowaniu systemu Rune tarczy Parrying staje się potężnym narzędziem ofensywnym, oszałamiającymi demonami lub wyzwalającymi działo ukierunkowane na automatyczne ukierunkowanie.
Prowadzenie pola bitew Dark Ages obejmuje szereg skoncentrowanych, jeden na jednego z różnymi potężnymi demonami. Chociaż przetrwanie nie opiera się wyłącznie na tych zielonych sygnałach, opanowanie run tarczy sprawia, że parowanie kluczowej części strategii. Integracja parryjania z stylem walki ujawnia podobieństwa z bitwami Eternal's Marauder. Musisz znaleźć optymalną odległość, ponieważ demony nie wystrzeliwują z bliskiej odległości i ustawić się, aby przechwycić zielone pociski. Podobnie jak czas huśtawki siekiery Maraudera, szybkie reakcje są niezbędne do udanych działek. To skupienie zamienia twoją podróż przez pola bitewne w serię strategicznych dystansów.
Główną krytyką Maraudera było zakłócenie przepływu zagłady Eternala. Zmusiło to graczy do porzucenia zwykłej taktyki, dlatego tak bardzo to doceniam: podczas gdy walka Eternal jest jak balet, Marauder wymaga tańca. Eternal złamał normy strzelców z pierwszej osoby, wymagając nowych podejść do zasobów, broni i zaangażowania. Następnie maruder złamał te nowe normy, stanowiąc najwyższe wyzwanie. Chociaż lubię to, rozumiem, dlaczego wielu uznało to za frustrujące.
Łowca Agaddona może być najbardziej wrogiem przypominającym maruder w ciemnych wiekach, ale każdy demon ma trochę najbardziej przerażającego wroga Eternal. |. Kredyt obrazu: oprogramowanie ID / Bethesda
DOOM: Dark Eges rozwiązuje ten problem, integrując różnorodne style walki z szerszym systemem bojowym. Każdy główny wróg ma unikalne zielone pociski lub ataki w zwarciu, wymagające różnych strategii. Na przykład Mancubus strzela do „ogrodzeń” energii z zielonymi „filarami” na końcach, wymagając ruchu po stronie. Pochwa wysyła rzędy śmiertelnych sfer, domagając się, abyś pobiegł do przechwytywania odchylonych. Revenant szkieletowy, echem maruder, pozostaje niewrażliwy, dopóki nie sparkujesz jednej z jego zielonych czaszek.
Ponieważ każdy demon wymaga unikalnego podejścia, nowi wrogowie nie zakłócają przepływu, tak jak maruder w wiecznym. Agaddon Hunter i Komodo wprowadzają trudności z ich intensywnymi atakami w zwarciu, ale w tym momencie jesteś przyzwyczajony do dostosowania ruchu i reakcji. Reguły Eternala koncentrowały się na użyciu właściwej broni dla właściwego demona, a nie na pozycjonowaniu i taktyce oparte na reakcji potrzebne dla marudera.
Problem Maraudera nie był jego projektem, ale nieoczekiwane odchylenie od ustalonych zasad gry. DOOM: The Dark Ages przygotowuje do tego graczy, czyniąc mechanikę opartą na reakcji centralną dla tego doświadczenia, a nie zaskoczeniem. Podczas gdy okno Parry w ciemnych wiekach jest bardziej wybaczające niż błysk oka Maraudera, nawet na wyższych trudnościach, esencja Maraudera - synchronizująca z wrogiem, czekając na idealny moment i uderzający, gdy światło staje się zielone - reminacja każdej bitwy. Doom: The Dark Eges reinterpretuje te koncepcje, ale zapewnia je rozpoznawalne. Stoisz i walczysz.
