Het landschap van het horrorspel evolueert constant. Ontwikkelaars worstelen constant met hoe ze echt angstaanjagende en spannende ervaringen kunnen creëren, omdat vertrouwde mechanica voorspelbaar worden. Hoewel innovatieve horrorspellen zeldzaam zijn, vallen sommigen echt op, waardoor grenzen worden verlegd en het genre opnieuw definiëren. We zullen deze uitzonderlijke titels verkennen, gericht op een stijl die vaak "Meta-Horror" wordt genoemd.
In plaats van een nieuwe term te coderen, laten we ons bij de gevestigde "meta-horror" houden om dit subgenre te beschrijven. Het bepalende kenmerk is het breken van de vierde muur - het spel interageert niet alleen niet alleen met zijn personages en wereld, maar ook met de speler zelf. Deze techniek, wanneer vakkundig wordt gebruikt, verheft een spel van goed tot echt onvergetelijk. Als je de hieronder genoemde games hebt gespeeld (of zelfs hebt bekeken), begrijp je waarschijnlijk het unieke gevoel van intriges en verbazing die ze oproepen.
Een vroeg voorbeeld van dit vierde muur breken is Psycho Mantis van *metaalversnellings Solid *. Zijn beruchte verzoek om uw controller, Revolutionary in 1998, te plaatsen, was een masterclass in onderdompeling. Hideo Kojima versterkte dit verder door gebruik te maken van de DualShock -controller- en consolemogelijkheden, het onthullen van je opgeslagen games en het creëren van een voelbaar gevoel van onrust voor spelers die niet voorbereid zijn op dergelijke interacties.
Sindsdien is deze techniek gerepliceerd in verschillende games, waaronder *Deadpool *, *Detroit: mens worden *en *nier: Automata *. Veel games maken echter alleen gebruik van oppervlakkige pauzes van vierde muren. Tenzij een spel echt wil verrassen en de speler door interactieve elementen betrekken, voelt het breken van de vierde muur vaak als een nieuwheid.
Onlangs is * Miside * gecategoriseerd als "elementen van meta-horror". De meta-horroraspecten zijn echter grotendeels beperkt tot spelersinteractie, verder gecompliceerd door zijn "game in een spel" -structuur. Misschien ga ik dieper in op deze intrigerende functie in een toekomstig artikel.
Laten we nu enkele echt opmerkelijke meta-horrorspellen onderzoeken:
Inhoudsopgave
Doki Doki Literature Club!
Uitgebracht in 2017, presenteert deze visuele roman aanvankelijk als een charmante romantische komedie, maar neemt snel een donkere en verontrustende wending. Dit is meta-horror op zijn best! De interactie met de speler reikt veel verder dan het eenvoudig adres; De game heeft toegang tot de gebruikersnaam van uw besturingssysteem en maakt bestanden met intrigerende (en soms verontrustende) inhoud. Deze elementen combineren naadloos verhalen vertellen en gameplay -mechanica.
De literaire club, bevolkt door charmante 2D -meisjes, kreeg snel een toegewijde aanhang, die zowel casual spelers als samenzweringstheoretici aantrekken, gefascineerd door de innovatieve aanpak. Hoewel niet de eerste die deze technieken gebruikt, maakte * DDLC * de stijl onmiskenbaar populair. Met bijna vier jaar sinds de laatste update wachten fans gretig op het volgende project van de ontwikkelaar.
Oneshot
Het verschuiven van versnellingen van visuele romans, laten we dit RPG-maker-avontuur verkennen dat de grenzen van Meta-Horror nog verder verlegt. Hoewel het niet expliciet op de markt wordt gebracht als een horrorspel, bevat het momenten van oprechte onbehagen. In *oneshot *leid je je personage op een zoektocht om de wereld te redden, maar het spel is zich scherp bewust van *jij *.
Het spreekt u rechtstreeks aan via systeemvensters, maakt nuttige (en soms cryptische) bestanden en verandert zelfs zijn eigen titel-alle integrale delen van het puzzeloplossende proces. In tegenstelling tot *ddlc *, *oneshot *maakt gebruik van deze mogelijkheden volledig, waardoor een echt boeiende en memorabele ervaring wordt gecreëerd. Voor velen, waaronder ikzelf, was het een eerste ontmoeting met dit genre, waardoor een blijvende indruk achterliet. Ik raad ten zeerste aan het uit de eerste hand te ervaren in plaats van te vertrouwen op beschrijvingen.
IMSCARED
Uiteindelijk komen we tot wat velen beschouwen als het hoogtepunt van Meta-Horror. Bij het plannen van dit artikel kwam * IMSCARED * meteen in me op, waardoor al het andere louter in prelude aanvoelde.
Sommigen kunnen deze games bestempelen als 'virussen', en dat is niet helemaal onnauwkeurig. Ze hebben toegang tot systeemgegevens, verwijderen en maken bestanden. Gerenommeerde meta-horrorspellen zijn echter niet kwaadaardig. Wees altijd op hun hoede voor potentieel schadelijke programma's vermomd als games, hoewel deze gelukkig zeldzaam zijn.
* IMscared* verzekert u van zijn onschadelijke aard bij de lancering, waarin mogelijke antivirusvlaggen worden uitgelegd om zorgen te verlichten. Wat volgt is echter echt buitengewoon. *IMscared*presenteert zich niet als een game, maar als een zelfbewuste entiteit, een virus dat interactie heeft met*jij*, in plaats van andersom. Dit concept stimuleert de hele gameplay -ervaring. Het manipuleert u door te crashen, Windows te minimaliseren, uw cursor te besturen en zowel nuttige als verstorende bestanden te maken.
Uitgegeven in 2012 heeft het verschillende updates ontvangen, die zelfs in 2025 opmerkelijk fris blijven. Voor mij belichaamt * imscared * perfect meta-horror, niet alleen angstaanjagend door visuals, maar door zijn directe interactie met uw systeem.
Conclusie
Hoewel veel games vergelijkbare technieken gebruiken, beheersen we ze ze zo effectief als degenen die hier worden besproken. Meta-Horror biedt een unieke en verontrustende gaming-ervaring en ik raad ten zeerste aan om minstens een van deze titels te proberen. Als visuele romans niet je kopje thee zijn, geef dan * oneshot * of * imscared * een poging. Voor fans van willekeur en overlevingshorror -elementen biedt * stemmen van de void * een andere dwingende optie.
