De pilot -aflevering van Twin Peaks vangt de essentie van de verhalen van David Lynch door een dagelijkse middelbare schoolomgeving. We zien typische scènes: een meisje sluipt een rook, een jongen die wordt opgeroepen naar het kantoor van de directeur en routinematige aanwezigheid in de klas. De normaliteit wordt verbrijzeld wanneer een politieagent binnenkomt en fluistert tegen de leraar, gevolgd door een schreeuw en een student die over de binnenplaats sprint. De leraar, zichtbaar emotioneel, worstelt om tranen tegen te houden terwijl de klas anticipeert op een aankondiging. De camera van Lynch richt zich vervolgens op een lege stoel, wat de afwezigheid van Laura Palmer aangeeft, wiens dood de katalysator voor de serie wordt. Deze scène omvat perfect de tweedeling tussen de normaliteit op oppervlakniveau en de verontrustende onderstromen die Lynch verkent-een kenmerk van zijn werk.
Lynch's nauwgezette aandacht voor de details van het leven gaat niet alleen over het opnemen ervan; Het gaat erom de verontrustende waarheden te ontdekken die eronder liggen. Deze benadering is duidelijk gedurende zijn carrière, waardoor het Twin Peaks zowel definitief als maar slechts een van de vele iconische Lynch -scènes wordt. Zijn fans, die koffie nippen en het weer bekijken, kunnen beweren over welk moment echt zijn oeuvre definieert, die de breedte en diepte van zijn invloed gedurende vier decennia in film, televisie en kunst illustreren.
De term "Lynchian" vangt de essentie van deze zenuwslopende, droomachtige kwaliteit die David Lynch tot een legende heeft gemaakt. Het is een gevoel dat er iets net uit is, een sfeer die moeilijk te lokaliseren is maar universeel erkend. Daarom is zijn overlijden zo moeilijk voor fans; Hij was een enkelvoudige stem wiens werk anders resoneert met elke persoon. Zoals "Kafkaesque", "Lynchian" overstijgt specifieke elementen van zijn werk en wordt hij een bredere descriptor voor de desoriënterende en verontrustende.
Kijken naar ERASERHEAD is een overgangsritueel geweest voor vele ontluikende filmliefhebbers, een traditie die door generaties is doorgegeven, zoals blijkt uit een tiener en zijn vriendin die zelf in tweelingtoppen duikt. Lynch's werk, uit de surrealistische wereld van Twin Peaks: de terugkeer naar de nostalgische maar toch bizarre omgevingen, handhaaft een tijdloze kwaliteit. In de terugkeer bezoekt Lynch het verleden opnieuw met de slaapkamer van een kind dat doet denken aan 1956, afgewisseld met een dystopische realiteit met klonen en geweld.
Toen Hollywood nostalgie omarmde, maakte Lynch van de gelegenheid gebruik om iets geheel eigen te maken. In Twin Peaks: de terugkeer ondermijnde hij de verwachtingen door de sleutelpersonages niet op een conventionele manier terug te brengen en trouw te blijven aan zijn unieke visie. Zijn uitstapje naar de reguliere cinema met duin is een bewijs van zijn onderscheidende stijl, zelfs te midden van de uitdagingen van de film. Zoals gedetailleerd in het boek van Max Evry, een meesterwerk in wanorde , doordringt de visie van Lynch de film, van de iconische beelden tot de bizarre uitvindingen zoals de machine voor kat/ratten.
Lynch's films onthullen vaak een schoonheid te midden van de gekheid, zoals te zien in de olifantenman . Deze film, terwijl hij dicht bij Oscar -aas is, blijft een aangrijpende verkenning van de mensheid tegen een achtergrond van historische wreedheid. De Lynchiaanse essentie is hier duidelijk en combineert het aanraken met de verontrusting.
Proberen om Lynch's werk in genres of tropen te categoriseren, is zinloos, maar zijn films zijn onmiddellijk herkenbaar. Zijn werk duikt in de wereld onder de onze en trekt het gordijn terug om te onthullen wat verborgen ligt. Blue Velvet is een goed voorbeeld, beginnend met een schijnbaar idyllische setting die afdaalt in een surrealistische onderwereld van misdaad en eigenaardigheid. Invloeden zoals The Wizard of Oz worden onderzocht in documentaires, die de unieke mix van inspiraties benadrukken die zijn films heeft gevormd.
De invloed van Lynch omvat generaties, evoluerend van beïnvloed worden om de invloed te worden. De term "Lynchian" omvat zijn impact, gezien in films zoals ik zag de tv -gloed , die een Lynchische sfeer oproept geïnspireerd door Twin Peaks . Filmmakers zoals Yorgos Lanthimos, Robert Eggers, Ari Aster, David Robert Mitchell, Emerald Fennell, Richard Kelly, Rose Glass, Quentin Tarantino en Denis Villeneuve hebben allemaal afkomstig uit Lynch's Well, waardoor werken worden verkennen die het surrealistische en het losmaken.
David Lynch is misschien niet de favoriete filmmaker van iedereen, maar zijn rol als kunstenaar uit het einde van een tijdstip is niet te ontkennen. Zijn films, geworteld in een vervlogen tijd, blijven toekomstige filmmakers inspireren om onder de oppervlakte te kijken voor die "Lynchische" elementen die net uit het zicht blijven hangen.
David Lynch en Jack Nance op de set van ERASERHEAD.
