Dracula. Frankenstein's monster. De onzichtbare man. De mummie.
En natuurlijk, de Wolf Man.
Deze iconische horrorfiguren zijn in de loop van de tijd geëvolueerd en aangepast, en tarten enkelvoudige interpretaties terwijl het consequent angstaanjagend publiek in verschillende generaties. Onlangs hebben we een nieuwe Dracula (in Nosferatu -vorm) van Robert Eggers gezien, Guillermo del Toro is het maken van een nieuwe Frankenstein, en nu presenteert Writer-Director Leigh Whannell zijn visie op de Wolf Man.
Hoe trekt een filmmaker echter als Whannell de aandacht van het moderne publiek op met nog een weerwolffilm, vooral een gecentreerde op The Wolf Man? Meer in het algemeen, hoe maken filmmakers, zoals Whannell opmerken, deze klassieke monsters beangstigend en herkenbaar in de huidige tijd?
Bereid je zilveren kogels voor, verzamel je wolfsbane, slijp je inzet - en schek je vermogen om de metaforische diepte van Monster Lore te ontcijferen - omdat we Whannell hebben geïnterviewd over de impact van klassieke monsterfilms op zijn werk, zijn aanpak om geliefde wezens zoals de Wolf Man in 2025 te herrijzen, en waarom je moet zijn opgewonden!